Stomaku mund të dhembë në mënyra të ndryshme, dhe kjo dhimbje mund të jetë me intensitet të ndryshëm.
Çrregullimet funksionale, simptomat, shenjat dhe sëmundjet e pjesëve të sipërme të sistemit tretës (ezofagus, stomak dhe duodenum) zakonisht përshkruhen nën termin dispepsi (dispepsi, dispepsi).
Dispepsia mund të jetë funksionale (në 60 përqind të rasteve) dhe organike (40 përqind), thotë për Stethoscope Dr. Zoran Milenković, specialist në gastroenterologji .
Dispepsia funksionale përjashton ekzistencën e një sëmundjeje organike (pas trajtimit fillestar dhe rezultateve të testeve) dhe i referohet mbindjeshmërisë individuale të traktit tretës, konstitucionit dhe aspektit përkatës të sistemit nervor autonom që është përgjegjës për funksionin e traktit tretës.
Në thelb, më shpesh është një çrregullim i lëvizshmërisë – lëvizshmëria e traktit tretës për shkak të mbistimulimit të muskujve të lëmuar të mureve të këtyre organeve, çrregullimeve në ekuilibrin e neurotransmetuesve përgjegjës për transmetimin e impulseve për lëvizje dhe çrregullimeve të sekretimit në traktin tretës. Si rezultat, shfaqen simptoma që mund të jenë identike me ato që shihen në dispepsinë organike.
Sistemi nervor autonom ose periferik nuk është nën kontrollin e vullnetit, vetëdijes sonë, por është në lidhje të vazhdueshme dhe të ngushtë me korteksin cerebral dhe qendrat përgjegjëse për funksionet afektive dhe njohëse. Kjo shpjegon çrregullimet funksionale tek njerëzit me kushtetutë të përshtatshme psikologjike, si dhe shfaqjen dhe ndryshimin e intensitetit të ankesave si pjesë e zakoneve të jetës, stresit, ndryshimeve mjedisore…
Dispepsia organike përkufizohet si ekzistenca e një sëmundjeje të traktit tretës. Këto sëmundje zakonisht shoqërohen me gjendje të prodhimit të shtuar të acidit gastrik, të ashtuquajturit hiperaciditet (i cili mund të jetë i pranishëm edhe në gjendjet e dispepsisë funksionale).
Acidi i stomakut (HCl – acid klorhidrik) sekretohet në qelizat parietale të murit të stomakut (nga mekanizmi molekular i të ashtuquajturës pompë protonike shkëmbimi jonik – baza e veprimit të barnave të sotme në trajtimin e çrregullimeve të hiperaciditetit janë bllokuesit e kësaj pompe).
Është përbërësi kryesor i lëngut gastrik, i cili është përgjegjës për procesin fillestar të zbërthimit dhe tretjes së lëndëve ushqyese që kanë hyrë në stomak nëpërmjet ushqimit. Duke pasur parasysh se është një acid i fortë (agjent gërryes) dhe potencialin e tij agresiv, në sipërfaqen e rreshtimit të stomakut ekziston një shtresë mbrojtëse – mukusi, i cili përbëhet nga substanca bazë dhe një proteinë specifike (më të rëndësishmet janë prostaglandinat), e cila mbron nga efekti vetëshkatërrues i acidit të stomakut.
Në një marrëdhënie të tillë, ekuilibri i këtyre substancave është i rëndësishëm, dhe çdo situatë ndryshimi në këtë marrëdhënie favorizon dëmtimin e mundshëm të mukozës (infeksioni, efekti i barnave, rrezatimi, llojet e ushqimit, trauma, sëmundjet shoqëruese) dhe një gjendje hiperaciditeti.
Sekretimi i acidit të stomakut zhvillohet në ritmin e duhur fiziologjik, i cili është thelbësor për një proces të përshtatshëm tretjeje. Rritja e sekretimit ndodh në orët e hershme të mëngjesit, gjatë ditës zakonisht është konstante, dhe gjatë natës sekretimi zvogëlohet, gjë që përcaktohet nga aktiviteti i sistemit nervor autonom dhe mekanizmave të veçantë lokalë.
Prandaj, është e nevojshme që mënyra e të ngrënit dhe stili i jetesës të përshtaten me “ritmin” e përafërt fiziologjik të stomakut (vakte më të vogla dhe më të shpeshta, mëngjes i detyrueshëm, marrje e reduktuar e ushqimit para gjumit, përzgjedhja e ushqimeve më pak të dëmshme). Rehidratimi adekuat, marrja e ujit, është gjithashtu shumë i rëndësishëm, sepse kështu arrihet edhe një lloj hollimi i lëngut dhe acidit gastrik (p.sh., në gjendjet e dehidrimit, simptomat e këtyre sëmundjeve janë më të theksuara).
Sëmundjet më të zakonshme të pjesëve të sipërme të traktit tretës të shoqëruara me gjendje hiperaciditeti:
Sëmundja e refluksit gastroezofageal (GERD ose GERD)
Gastriti i shkaktuar nga infeksioni Helicobacter pylori
Gastriti eroziv dhe sëmundja e ulçerës
Gastriti biliar
Kanceri i stomakut
Sëmundja e refluksit gastroezofageal (GERD ose GERD)
Ndodh në gjendje të mosfunksionimit të sfinkterit të poshtëm ezofageal (muskuli unazor që kalon përmbajtjen nga ezofagu në stomak), shpesh si pjesë e ekzistencës së një hernie gastrike – hernia hiatale.
Në këto kushte, muskuli i përmendur mbetet pak a shumë i hapur, duke lejuar rrjedhën e kthimit (refluksin) e përmbajtjes acidike nga stomaku në ezofag (mukoza e ezofagut nuk është rezistente ndaj veprimit të acidit, dhe dëmtime me ashpërsi të ndryshme ndodhin në mukozën e pjesës së poshtme të ezofagut). Për shkak të kësaj, përmbajtja qëndron më gjatë në stomak dhe procesi i tretjes ndryshon, është më i ngadaltë.
Pacientët më shpesh kanë simptoma të tilla si:
urth,
ndjenjën e rëndesës pas ngrënies,
belbëzim,
ushqimi që kthehet në ezofag dhe faring (simptoma tipike).
Simptoma atipike të tilla si:
fyt i kruar,
kollë,
ndjenjë vështirësie në frymëmarrje ose palpitacione të zemrës (vështirësitë ndodhin pas një vakti të bollshëm ose konsumimit të ushqimeve provokuese si ëmbëlsirat, brumi i ngrohtë, alkooli, ushqimi pikant, kafeja).
Ankesat shpesh shprehen natën nëse ushqimi konsumohet vonë dhe pozicioni shtrirë favorizon refluksin.
Gastriti i shkaktuar nga infeksioni Helicobacter pylori
Gastriti i shkaktuar nga infeksioni Helicobacter pylori është forma më e zakonshme e dispepsisë organike sot.
Do të thotë inflamacion i mukozës së stomakut të shkaktuar nga infeksioni me H. Pylori. Mendohet se gjysma e njerëzimit është e infektuar me këtë bakter (një numër i madh njerëzish mund të mos kenë asnjë simptomë), dhe incidenca është më e lartë në vendet me standarde të ulëta higjiene dhe tek të moshuarit.
Prania e infeksionit H.pylori shoqërohet me shfaqjen e ulcerave dhe erozioneve në stomak dhe duodenum në 80 përqind të rasteve.
Procesi i inflamacionit shpjegohet me ekuilibrin e shqetësuar në mukozën gastrike, e cila është pasojë e veprimit të produkteve të vetë baktereve dhe përgjigjes lokale ndaj infeksionit.
Ankesat kryesore që kanë pacientët janë:
dhimbje në zonën e stomakut (në lugë ose në epigastrium), e cila më shpesh është në formën e pulsimit, djegies, ndonjëherë të shurdhër,
të përziera,
të vjella,
fryrje,
ndonjëherë çrregullime të lëvizjes së zorrëve,
ulje e oreksit.
Gastriti i shkaktuar nga infeksioni H.pylori diagnostikohet me anë të ekzaminimit endoskopik të pjesëve të sipërme të traktit tretës (ezofagogastroduodenoskopia – EGDS) me marrjen e mostrave të mukozës dhe konfirmimin histologjik të pranisë së baktereve.
Ekzistojnë gjithashtu teste të ndjeshme, jo-invazive – i ashtuquajturi test i frymëmarrjes ose testi i antigjenit H. pylori në jashtëqitje, të cilat konfirmojnë ose përjashtojnë infeksionin në një përqindje të lartë.
Duke pasur parasysh ngjashmërinë e ankesave dhe simptomave, hapi i parë në diferencimin e dispepsisë funksionale nga ajo organike është konfirmimi ose përjashtimi i infeksionit me H. pylori. Në rast konfirmimi, kryhet trajtim specifik (aplikimi i antibiotikëve dhe frenuesve të pompës protonike), në raste të tjera, kryhet terapi simptomatike.
Gastriti eroziv dhe sëmundja e ulçerës
Ky lloj sëmundjeje karakterizohet nga dëmtime sipërfaqësore (erozione) ose më të thella të mukozës dhe murit të stomakut dhe pjesës fillestare të duodenit (ulçera – ulçera), si rezultat i veprimit të faktorëve të dëmshëm.
Shkaku më i zakonshëm i dëmtimeve të tilla sot është përdorimi i barnave. Barnat tipike të dëmshme janë ilaçet anti-inflamatore jo-steroide (NSAID ose NSAID, salicilatet, kortikosteroidet, ilaçet anti-koaguluese, preparatet e hekurit, etj.). Ne e dimë që këto ilaçe përdoren gjerësisht në popullatë, veçanërisht tek të moshuarit, dhe si pjesë e terapisë kardiologjike ose reumatologjike.
Këto barna çojnë në një prodhim të reduktuar të prostaglandinave si përbërësit kryesorë të shtresës mbrojtëse (mucinës), e cila e ekspozon drejtpërdrejt mukozën ndaj veprimit agresiv të acidit të stomakut (infeksioni i shoqëruar me H.pylori në këtë popullatë gjithashtu kontribuon në këtë).
Ankesat në sëmundjen ulçeroze janë të ngjashme me gastritin e shkaktuar nga infeksioni H.pylori, por ato mund të jenë më intensive dhe të theksuara, veçanërisht dhimbja dhe të vjellat. Ndonjëherë sëmundja ulçeroze manifestohet me ndërlikime në formën e gjakderdhjes (të vjella të përmbajtjes së errët dhe/ose shfaqja e jashtëqitjeve të zeza, si katrani) ose, në raste më të rënda, shpimi i murit të stomakut ose duodenit.
Trajtimi është i njëjtë si në trajtimin e infeksionit H.pylori me ndërprerjen e detyrueshme të përdorimit të barnave të dëmshme.
Gastriti biliar
Një lloj inflamacioni i mukozës gastrike i shkaktuar nga efekti i përmbajtjes së tëmthit në mukozën gastrike. Shkaktohet nga refluksi i tëmthit nga duodenumi (ku ekskretohet fiziologjikisht) në stomak, duke krijuar një lloj inflamacioni kimik.
Vërehet më shpesh tek njerëzit që i janë nënshtruar një ndërhyrjeje kirurgjikale në fshikëzën e tëmthit ose kanë inflamacion kronik të fshikëzës së tëmthit. Zakonisht trajtohet simptomatikisht.
Kanceri i stomakut
Incidencë e shtuar në vitet e mëparshme, veçanërisht tek popullata më e re. Kryesisht një lloj karcinome agresive në të cilën suksesi në trajtim pritet vetëm nëse diagnostikohet në një fazë të hershme (si pjesë e diagnozës, është shumë e rëndësishme që për çdo ulçerë ose ndryshim në rreshtimin e stomakut, madje edhe ato shumë të vogla, të merret një mostër, dhe paraprakisht, bazuar në të dhëna, të caktohet në mënyrë adekuate një indikacion për një ekzaminim endoskopik).
Duhet theksuar se, përveç trajtimit specifik të sëmundjeve të përshkruara, zbatimi i një diete dhe stili jetese adekuat është gjithashtu shumë i rëndësishëm.
Me këto sëmundje, është e nevojshme të përdoren vakte më të vogla dhe më të shpeshta (5-6 gjatë ditës) duke shmangur vaktet në mbrëmje dhe para gjumit, si dhe përzgjedhjen e ushqimeve.
Duhet të shmangen ushqimet pikante dhe të yndyrshme, pica e gazuar, alkooli, kafeja, ushqimet tepër të nxehta ose të ftohta, ushqimet e tymosura, marrja më e madhe e ëmbëlsirave, ushqimet acidike. Këto ushqime, nga njëra anë, stimulojnë sekretimin e acidit, dhe nga ana tjetër, ato treten më ngadalë dhe me vështirësi.
Rekomandohet të hani fruta, perime, drithëra, ushqime të fermentuara, të ashtuquajturit mish të ligët (pulë, peshk…), përdorimi i çajrave të butë (kamomil, xhenxhefil), marrja e mjaftueshme e ujit, ndërprerja e pirjes së duhanit dhe alkoolit.
Ankesat që lidhen me sëmundjet e lartpërmendura shpesh kanë karakter sezonal (ato janë më intensive në vjeshtë dhe pranverë). Kjo është veçanërisht e rëndësishme në kushtet tona, duke marrë parasysh ndryshimin në mënyrën e të ushqyerit (përdorimi i ushqimeve të yndyrshme, me shumë kalori, pjatave pikante, të skuqura, dhe veçanërisht në dimër – ushqimeve të tharta dhe pikante).
Natyra sezonale e problemit shpjegohet me ndryshimin në ritmin ditë-natë (i cili ndryshon edhe kushtet e sekretimit dhe ekuilibrit të acidit), ndryshimin në presionin atmosferik dhe stresin e zgjatur në këto periudha me ndryshimin pasues në gjendjen e sistemit nervor autonom.
Gjithashtu, te një numër i caktuar pacientësh, ankesat mund të jenë më të theksuara natën (sekretim i reduktuar i acidit, lëvizshmëri e reduktuar e murit të stomakut, pozicion shtrirë – tretje e ngadaltë).
Në praktikën klinike të përditshme, numri më i madh i pacientëve i drejtohen një gastroenterologu për ankesa sipas llojit të dispepsisë funksionale (stili i jetesës, momentet evolucionare, stresi i zgjatur, dieta e papërshtatshme…).
Ndër sëmundjet organike, më e zakonshmja është gastriti i shkaktuar nga infeksioni H. pylori, si dhe dëmtimi i mukozës së pjesëve të sipërme të traktit tretës të shkaktuar nga përdorimi i barnave të dëmshme.
Sipas rekomandimeve të sotme, dispepsia diagnostikohet dhe trajtohet në nivelin e kujdesit shëndetësor parësor. Edukimi dhe zbatimi i të ashtuquajturave masa gastroprotektive (mbrojtja e rreshtimit të stomakut me frenues të pompës protonike – PPI) janë veçanërisht të rëndësishme tek pacientët që duhet të përdorin vazhdimisht salicilatet ose NSAID-të.
Pacienti duhet të drejtohet te një gastroenterolog në rast të mungesës së efektit terapeutik, dyshimit për ekzistencën e sëmundjeve shoqëruese që përfshijnë traktin tretës dhe veçanërisht në rastet e shfaqjes së të ashtuquajturave simptoma alarmi.
Ato përfshijnë:
dhimbje që përkeqësohet,
të vjella të shpeshta,
humbje progresive dhe e shpejtë e peshës,
shenja të gjakderdhjes nga trakti tretës,
anemi si dhe një masë e prekshme në bark.