Kur USS Gerald R Ford, aeroplanmbajtësja më e madhe në botë, të mbërrijë në Karaibe, kjo do të shënojë përfundimin e mobilizimit më të madh ushtarak amerikan që nga Lufta e Irakut.
Rreth 10,000 trupa janë mbledhur në rajon, të mbështetur nga dhjetëra anije luftarake, nëndetëse dhe avionë luftarakë, të armatosur me qindra raketa me rreze të gjatë veprimi. Duket se e gjithë fuqia e tyre e zjarrit është e drejtuar në drejtim të Nicolás Maduro, presidentit të Venezuelës.
Zyrtarët e Shtëpisë së Bardhë dhe të Pentagonit, thuhet se kanë hartuar një sërë opsionesh ushtarake kundër diktaturës së Amerikës së Jugut, duke përfshirë sulme të drejtpërdrejta ndaj Maduros ose operacione për të pushtuar fushat e naftës në vend.
Donald Trump ka sugjeruar vazhdimisht se sulmet tokësore janë të afërta, me zyrtarë të lartë, si Marco Rubio, sekretari i tij i shtetit, që inkurajojnë ndryshimin e regjimit me anë të forcës.
SHBA-të kanë vrarë tashmë më shumë se 75 persona në motoskafe dhe nëndetëse, në një fushatë ushtarake në rritje kundër trafikantëve të drogës në rajon.
Ndihmësit presidencialë raportohet se po konsultohen me Departamentin e Drejtësisë nëse operacioni mund të zgjerohet në Venezuelën kontinentale.
Analistët besojnë se kjo do të thotë sulme kundër gjithçkaje, nga bazat ushtarake te laboratorët e kokainës, pistat klandestine të përdorura për trafikimin e narkotikëve dhe kampet guerile.
Argumentohet se zoti Maduro, i cili ka sunduar vendin që nga viti 2013 pas vdekjes së ish-presidentit Hugo Chavez, është një figurë qendrore në kartelet që transportojnë drogë në SHBA.
Në gusht, Prokurorja e Përgjithshme Pam Bondi tha se diktatori “nuk do t’i shpëtojë drejtësisë dhe do të mbahet përgjegjës për krimet e tij të neveritshme”, ndërsa dyfishoi shpërblimin për arrestimin e tij në 50 milionë dollarë (rreth 38 milionë paund).
Deri më tani, zoti Trump ka refuzuar të zbulojë planet e tij të sakta. Por, kur u pyet nga CBS News nëse besonte se ditët e Maduros ishin të numëruara, Presidenti i SHBA-së u përgjigj: “Mendoj se po, po.”
Çfarëdo që të vendosë, zotit Trump nuk do t’i mungojnë opsionet.
Me mbërritjen e anijes luftarake USS Gerald R Ford dhe grupit të sulmit të transportuesve shoqërues vijnë 5,000 marinarë dhe 75 avionë sulmi dhe mbështetjeje, përfshirë avionë luftarakë F-18.
Për më tepër, në javët e fundit, ushtria amerikane ka vendosur 10 avionë luftarakë F-35 dhe tre dronë MQ-9 Reaper në Porto Rikon fqinje, ku janë vendosur tashmë 5,000 ushtarakë amerikanë.
Bombarduesit B2 dhe B1, të aftë të mbajnë “Massive Ordnance Penetrator” 30,000 paundësh, të përdorur së fundmi për të synuar objektet e prodhimit bërthamor të Iranit, kanë kryer fluturime ajrore pranë brigjeve të Venezuelës.
Përveç këtyre, në zonë ka mjaftueshëm anije luftarake dhe nëndetëse për të transportuar pothuajse 500 raketa precize lundrimi Tomahawk me rreze të gjatë veprimi.
Çdo operacion do të ishte një rikthim në kulmin e Luftërave Amerikane të Bananeve të shekullit të 20-të në Karaibe, ndërhyrje të hartuara për të mbrojtur interesat tregtare në rajon.
Synimi për çmimin e madh – rrëzimin e z. Maduro – ka të ngjarë të kërkojë që z. Trump të injorojë ndalimet kundër vrasjes së udhëheqësve të huaj.
Ndërsa Shtëpia e Bardhë debaton për lëvizjen e saj të radhës me rrezik të lartë, gazeta Telegraph ka shqyrtuar tre opsione që Presidenti i SHBA-së mund të ndërmarrë për të rrëzuar diktaturën e Venezuelës, bazuar në shembujt e mëparshëm të ndryshimit të regjimit.
1. Heavy metal dhe trupa (Noriega, Panama, 1989)
Në dhjetor të vitit 1989, forcat amerikane rrethuan ambasadën e Vatikanit në Panama, ku gjenerali Manuel Noriega po kërkonte strehim.
Shtëpia e Bardhë kishte urdhëruar pushtimin e vendit, me urdhër për të kapur udhëheqësin e saj të fortë dhe për ta sjellë atë në gjyq në shtëpi.
Të paaftë për të hyrë me forcë në përfaqësinë diplomatike, Marinsat Amerikane dhe Komandot e Delta Force kënduan himne heavy metal, që të kumbonin veshin nga Black Sabbath, Guns N’ Roses dhe AC/DC për të dëbuar Noriegën nga posti i Selisë së Shenjtë.
Pas një grindjeje midis Uashingtonit dhe Vatikanit, për shkak të ndotjes akustike dhe taktikave të ngacmimit, diktatori përfundimisht u dorëzua dhe u dërgua në Florida për gjyq.
Ashtu si njeriu i fortë i Panamasë, edhe zoti Maduro është akuzuar federalisht për trafik droge. Por këtu mbarojnë ngjashmëritë, kur bëhet fjalë për pushtimin tokësor të Panamasë dhe mundësinë e vendosjes së trupave amerikane në terren në Venezuelë.
Panamaja është një vend relativisht i vogël me një qytet kryesor. Amerikanët kishin tashmë një bazë ushtarake pranë kanalit të anijeve për të nisur sulmin.
Brandan Buck, i Institutit Cato, i tha Telegraph: “Venezuela nuk është kështu. Është dyfishi i sipërfaqes së Irakut me disa qendra të mëdha të populluara. Dhe, sigurisht, nuk ka prani ushtarake amerikane në Venezuelë, kështu që ata nuk mund të largohen thjesht nga baza.”
Kjo do të nënkuptonte ose zbarkime amfibe në plazhe, një marshim të shkurtër nga kryeqyteti venezuelian i Karakasit, ose infiltrime të rrezikshme me helikopterë.
Dhe ndryshe nga Iraku, nuk ka vende fqinje miqësore që mund të përdoren si pika përgatitore për një pushtim të armatosur. Kjo do të maksimizonte rrezikun e viktimave, një situatë që si zoti Trump ashtu edhe publiku amerikan do të donin idealisht ta shmangnin, sipas shumë ekspertëve.
Ndryshe nga kryengritjet e mëparshme të lehtësuara nga SHBA-të, nuk ka asnjë shenjë për përçarje midis udhëheqësve politikë dhe forcave të armatosura.
Në terren, trupat amerikane do të përballeshin me rezistencë të fortë nga ushtria e Venezuelës prej rreth 109,000 burrash, policia e saj dhe grupet e armatosura besnike ndaj Maduros.
Ata personel sigurie që rrethojnë njeriun e fortë thuhet se janë luftëtarë të thekur me përvojë luftimi, duke e bërë një bastisje më të vogël të forcave speciale po aq të rrezikshme.
Christopher Sabatini, bashkëpunëtor i lartë kërkimor për Amerikën Latine në Chatham House, tha: “Ai do të jetë i rrethuar nga besnikë.
“Kjo nuk është një situatë si ajo e [Osama] Bin Ladenit, me një tufë dhish dhe familjen e tij përreth. Do të kërkojë pak fuqi zjarri, është shumë e rrezikshme.”
Ndërsa SHBA-të kanë fuqi punëtore të mjaftueshme për ta kryer punën, udhëheqësit e saj politikë dhe votuesit e tyre nuk ka gjasa të kenë guximin për operacionin e pastrimit që do të vijë më pas.
“Shtëpia e Bardhë rrezikon të rikrijojë luftërat dhe moçalet e pafundme të Lindjes së Mesme, por këtë herë në lagjen tonë”, tha zoti Buck.
Çdo operacion stabiliteti ka të ngjarë të dëmtohet nga sulmet guerile dhe ka pak besim publik tek figurat e opozitës, të cilët venezuelianët janë lodhur nga dështimet e tyre të përsëritura për të rrëzuar Maduron, sipas z. Sabatini.
2. Bombardime me rreze të gjatë veprimi (Gaddafi, Libi, 2011)
Z. Trump nuk është ngurruar të projektojë fuqinë ushtarake amerikane përmes aftësive të saj me rreze të gjatë veprimi. Ka pasur fushata bombardimi kundër Iranit, Jemenit, Irakut dhe Sirisë me shpresën e arritjes së objektivave të ndryshme.
Por ndoshta fushata më e krahasueshme me një sulm të mundshëm ndaj Venezuelës, do të ishin sulmet e vitit 2011 të përdorura për të rrëzuar diktatorin libian, Muamar Gadafi.
Forcat amerikane të grumbulluara në rajon, sugjerojnë fuqimisht se ky është opsioni kryesor që po shqyrtohet nga zoti Trump.
Z. Buck tha: “Do të kishte vetëm një gjurmë më të vogël amerikane. Dhe ka më pak të ngjarë të ketë shanse për viktima amerikane.”
Z. Sabatini shtoi: “Mendoj se ekziston ideja e bombardimeve me qilima në disa gjëra dhe shpresa se do të ketë një kryengritje, që do ta rrëzojë Maduron.”
Avionët luftarakë amerikanë, të armatosur me raketa ajër-tokë, dhe raketat Tomahawk të lëshuara nga anijet luftarake dhe nëndetëset pranë bregdetit, do të arrinin shumë shpejt çdo objektiv në kontinent.
Të parat në listën e goditjeve ka të ngjarë të jenë sistemet e mbrojtjes ajrore S-300 të Venezuelës, të prodhuara në Rusi. Ekspertët kanë sugjeruar se sistemet janë vetëm pjesërisht funksionale dhe jo të përshtatshme për t’iu kundërvënë forcës amerikane.
Avionët luftarakë amerikanë ka të ngjarë të përballen me pak rezistencë nga Sukhoi-t rusë të hedhura nga forcat ajrore të Maduros.
Që nga viti 2018, besohet se vetëm pesë avionë ishin në dispozicion për përdorim, nga më shumë se 20 që besohet se shteti i Amerikës së Jugut kishte blerë. Thuhet se avionët e tij F-16 nuk janë të dobishëm.
Pasi këto të jenë hequr nga rruga, Uashingtoni ka të ngjarë të shkarkojë materialet në pistat e uljes dhe portet e përdorura për të transportuar drogë në drejtim të SHBA-së.
Asetet ushtarake venezueliane mund të jenë gjithashtu në shënjestër, me shpresën e destabilizimit të regjimit të Maduros.
Por, ndryshe nga Libia, nuk ka figura të opozitës që presin të marrin kontrollin.
Çdo operacion pastrimi do të ishte po aq i rrëmujshëm sa një pushtim tokësor.
“SHBA-të nuk kanë më një agjenci zhvillimi. Nuk mendoj se Trump ka guximin të angazhojë burime, burime zhvillimi dhe ushtarake në Venezuelë në planin afatgjatë”, tha z. Sabatini.
3. Dërgimi i spiunëve (Mosaddegh, Iran, 1956)
Z. Trump i ka dhënë leje CIA-s për të kryer operacione vdekjeprurëse në Venezuelë. Më parë, spiunët amerikanë janë përdorur për të nxitur figurat e opozitës dhe milicitë në vendet ku Uashingtoni dëshiron të rrëzojë një diktator.
Kur CIA dhe homologët e saj britanikë në MI6 donin të rrëzonin kryeministrin e atëhershëm të Iranit, Mohammad Mosaddegh, në vitin 1956, ajo mund të mbështetej tek udhëheqësit e tij ushtarakë, të cilët ishin shkëputur nga Teherani.
SHBA-të dihet se kanë vendosur spiunë në Venezuelë. Por zoti Sabatini pretendon se mund të jetë më e vështirë të sigurojnë mbështetjen e ushtrisë së tyre kundër udhëheqësit të tyre.
“Ne nuk kemi një kryengritje kundër Maduros”, tha ai.
Eksperti sugjeroi që njoftimi publik i zotit Trump për operacionet e fshehta, “nënkupton një dobësi të caktuar”.
«Nuk është e fshehtë nëse e shpall», shtoi ai.
“Por në të vërtetë ka të bëjë me sinjalizimin. Po përpiqet të mbjellë frikë në zemrat e atyre përreth Maduros dhe vetë Maduros, që ose të dorëzohen ose ata përreth të thonë ‘m—, unë mund të jem i radhës. Mund të ngelem në mes të zjarrit, është koha për mua të shpëtoj lëkurën time’.”
Por në fund të fundit, nuk ka asnjë sugjerim se besnikët e Maduros janë të gatshëm të ndahen nga njeriu i fortë i Amerikës së Jugut, ose se dikush është i gatshëm ta rrëzojë atë nga brenda.
Kjo nuk e ka ndaluar SHBA-në në të kaluarën, me një sërë komplotesh kundër Maduros dhe regjimit të tij, që dukeshin si komploti i një thriller spiunazhi në Hollywood.
Njëherë, një agjent amerikan kaloi 16 muaj duke u përpjekur të bindte pilotin personal të Maduros që të devijonte avionin e tij, në mënyrë që autoritetet amerikane të mund ta kapnin atë.
Regjimi i fortë i Amerikës së Jugut ka pretenduar vazhdimisht se ka ndaluar të huaj, kryesisht amerikanë, të akuzuar për përpjekje për ta vrarë ose përmbysur atë.
Një rrjet sekret spiunazhi amerikan u zbulua vitin e kaluar, i cili tregon se si agjentë të fshehtë u dërguan në Venezuelë për të ndërtuar raste të trafikut të drogës kundër udhëheqësve të saj.
Maduro, në të kaluarën, ka pohuar gjithashtu se zoti Trump kishte urdhëruar që vrasja e tij të kryhej nga operativë që përdornin dronë të mbushur me bomba.
Deri në 10 pengje amerikane që mbaheshin nga Karakasi u liruan, në një marrëveshje të ndërmjetësuar nga spiunët amerikanë në dhjetor 2023.
Një lojë lufte e vitit 2019 e drejtuar nga zyrtarë të administratës amerikane për të simuluar rrëzimin e Maduros, gjatë mandatit të parë të zotit Trump, sugjeroi se do të përfundonte në një luftë civile të përgjakshme të luftuar midis bandave të Narko-s dhe rebelëve anti-amerikanë.
Douglas Farah, një konsulent i Pentagonit i cili mori pjesë në lojën e luftës, shkroi më vonë se do të duheshin dhjetëra mijëra trupa amerikane për të stabilizuar situatën.
“Po flisni për një kryeqytet me disa milionë banorë. Po flisni për porte që duhen mbrojtur”, shkroi ai, duke pyetur gjithashtu “a do të shkoni në zonat e thella dhe në kufirin kolumbian ku do të përballeni me [deri në] 4,000 disidentë të armatosur rëndë që kanë luftuar për 60 vjet?”