Raketat balistike janë të dizajnuara për të ndjekur një trajektore afërsisht parabolike, të quajtur balistike, e cila u lejon atyre të godasin objektiva edhe mijëra kilometra larg. Raketa qëllohet në lartësi shumë të mëdha, kalon nëpër atmosferë dhe hyn në hapësirë. Pasi të jetë në hapësirë, raketa udhëton për mijëra kilometra pa pasur nevojë për shtytje derisa të bjerë përsëri në Tokë.

Në atë pikë, raketa, falë forcës së gravitetit, ka fituar shpejtësi të jashtëzakonshme dhe bëhet shumë e vështirë për t’u goditur. Shpejtësia e lartë gjithashtu rrit kapacitetin e saj shkatërrues.

Raketat balistike zakonisht lëshohen nga anijet luftarake, siloset nëntokësore ose strukturat mobile.

Ato janë raketa të mëdha dhe janë të projektuara, ndër të tjera, për të montuar koka bërthamore.

Megjithatë, ato janë raketa jashtëzakonisht të pasakta, sepse trajektorja e tyre vendoset në momentin e lëshimit dhe nuk mund të ndryshohet më.

Raketat balistike shtyhen vetëm kur lëshohen, pastaj motorët fiken dhe impakti ndodh ekskluzivisht falë forcës së gravitetit.

Kjo do të thotë se ato mund të humbasin objektivin e tyre edhe me disa qindra metra.

Lloje të tjera raketash janë raketat lundruese, të cilat kanë tendencë të jenë më të vogla dhe shumë të sakta: në vend që të ndjekin një trajektore parabolike, ato lëvizin paralel me tokën dhe mund të manovrohen në të gjitha fazat e fluturimit.

Por, ato janë më të ngadalta dhe kanë një rreze veprimi prej qindra, dhe jo mijëra kilometrash.

Së fundmi, ekzistojnë raketat hipersonike, të cilat janë relativisht të reja dhe në zotërim vetëm të disa ushtrive, dhe të cilat kombinojnë shpejtësinë e raketave balistike me manovrueshmërinë e raketave lundruese.