Në Maqedoninë e Veriut, ndëshkimi politik nuk vjen nga ligji, por nga Departamenti i Shtetit Amerikan. Një vend ku drejtësia nuk lëviz pa një listë nga Uashingtoni, ku korrupsioni nuk është më skandal, por standard, atëherë është koha për masa më pak diplomatike. Kur Ambasadorja Amerikane Angela Ageler paralajmëron zgjerimin e listës së zezë, politikanët fillojnë të ndjejnë diçka që nuk e kanë ndjerë kurrë, frikën e pasojave.

Për 22 vjet, Izet Mexhiti dhe Visar Ganiu kanë sunduar Çairin si feudalët modernë, të paprekshëm, të pakapshëm, të mbrojtur nga sistemi që duhet t’i kishte hetuar. Qindra miliona euro nga tokë publike e uzurpuar, 150 ndërtime pa leje, vetëm brenda dy viteve të fundit, një “Ghetto” që është shndërruar në laborator korrupsioni, ku ligji ekziston vetëm për t’u shkelur. A feudalët e paprekshëm. Të paktën deri sot.

Është bërë një praktikë që në Maqedoninë e Veriut, nuk je i korruptuar derisa të të fusin në listën e zezë. E kur faktet për megaskandale korruptimi dalin sheshit, heshtja e ambasadave perëndimore është më shumë se indiference, është leje për të vazhduar, garanci për të mos u shqetësuar. Çairi nuk është më një komunë, është një Republikë Autonome e Bandave, ku frika është ligji dhe heshtja është mbijetesa, të paktën për banorët e shtypur dhe të pa shpresë të Çairit.

Maqedonia e Veriut nuk ka probleme me krimin, ka probleme me faktin që krimi ka kapur shtetin. Në vendet e zakonshme, mafiozët kanë frikë nga drejtësia. Në Çair, mafia e ka shtetin në xhep.

Nëse ambasadat perëndimore, sidomos ajo Amerikane, nuk reagojnë shpejt mbi këtë materie, atëherë mbyllet çdo dyshim, këtu nuk ka shtet që mbron qytetarët, por një sistem që mbron mafien. Dhe kur krimi bëhet institucion, drejtësia bëhet një legjendë e harruar.

Analizë për Kosova Free Voice Agency- KFVA, nën autorësinë e ekspertit të politikës dhe marrëdhënieve ndërkombëtare nga Maqedonia e Veriut, G.A.