Në një deklaratë që ngjalli reagime të shumta, Zëvendës Kryeministri Izet Mexhiti kërkoi që Ministri i Shëndetësisë, Taravari, të largohet nga qeveria për shkak të bisedimeve të tij me BDI-në. Kjo kërkesë, e mbështetur në logjikën e ndarjes dhe përjashtimit, ngre pyetje të rëndësishme mbi mënyrën se si Mexhiti e kupton politikën në shekullin 21.

Mexhiti, me një karrierë politike që zgjat më shumë se dy dekada, duket se ende nuk ka mësuar se politika nuk është një veprimtari e bazuar në inate personale, por një art i marrëveshjeve dhe demokracisë. Në vend që të promovojë dialogun dhe bashkëpunimin, ai zgjedh një qasje polarizuese: “ose me mua, ose kundër meje.” Kjo filozofi e udhëheqjes, e cila i përket një epoke të kaluar, është e papërshtatshme për sfidat e ndërlikuara të një shoqërie moderne.

Në një kohë kur politika duhet të jetë një mjet për të ndërtuar ura dhe për të zgjidhur problemet e përbashkëta, retorika e Mexhitit rrezikon të thellojë ndasitë dhe të minojë besimin e publikut në institucionet demokratike. Në vend që të përqendrohet te përmirësimi i qeverisjes dhe adresimi i nevojave të qytetarëve, ai duket se është më i interesuar për ruajtjen e status quo-së dhe forcimin e pozicionit të tij personal.

Deklarata e tij gjithashtu ngre një çështje më të gjerë: si mund të zhvillohet politika në Maqedoninë e Veriut kur liderët e saj refuzojnë të angazhohen në dialog të hapur dhe konstruktiv? Nëse Mexhiti vazhdon të udhëheqë me këtë mentalitet patriarkal, duke mbajtur të veshura opingat e vasalietitt të Mickovskit, ai rrezikon të humbasë jo vetëm mbështetjen e publikut, por edhe mundësinë për të kontribuar në një të ardhme më të mirë për vendin.

Madje ai është kontradiktor edhe kur thotë se është fitues në kampusin e votuesve shqiptarë dhe se ka sjellë ndryshim, rotacion pluralizëm dhe demokraci.

Për cilën demokraci flet Mexhiti kur veprimet e tij ngrenë pikëpyetje mbi vërtetësinë dhe ndikimin e polikave të tij. Nëse kjo është një përpjekje për të krijuar një perceptim të rremë të mbështetjes, atëherë ajo mund të shihet si një strategji e dobët për të ruajtur pozitat politike. Në politikë, fjalët e pa mbështetura nga faktet shpesh kthehen kundër atyre që i përdorin, duke minuar besimin e publikut.

Në vend që të përqendrohet te ndërtimi i një baze të qëndrueshme mbështetjeje, Mexhiti duket se zgjedh të luajë me retorikën e fituesit, një qasje që mund të jetë më shumë një iluzion sesa një realitet. Nëse ai nuk arrin të mbështesë deklaratat e tij me prova konkrete, kjo mund të dëmtojë jo vetëm imazhin e tij, por edhe besimin e votuesve shqiptarë që kërkojnë liderë të sinqertë dhe të besueshëm. Në politikë, fituesit e vërtetë nuk janë ata që shpallin fitoren pa bazë, por ata që punojnë për të fituar besimin dhe respektin e njerëzve përmes veprimeve të tyre. Mexhiti duhet të kuptojë se kampusi i votuesve shqiptarë nuk është një trofe që mund të shpallet pa meritë, por një përgjegjësi që kërkon përkushtim dhe transparencë. Veprimet e tij të fundit flasin qartë për kredibilitetin e tij politik.

Në fund të fundit, politika nuk është një lojë e përjashtimit, por një proces i ndërlikuar që kërkon kompromis, respekt dhe vizion. Mexhiti duhet të kuptojë se lidershipi i vërtetë nuk matet me numrin e kundërshtarëve që largon, por me aftësinë për të bashkuar njerëzit dhe për të ndërtuar një të ardhme të përbashkët.

Kjo analizë është realizuar ekskluzivisht nga Maqedonia për gazetën dhe agjencinë e lajmeve KFVA.

I.Boletini